با توجه به آمار روز افزون کودکان مبتلا به اختلالات رشدی از جمله بیش فعالی و اوتیسم تیم نورولند سعی دارد که با تهیه مطالب مرتبط و با تشریح علائم و راهکار های درمانی باری از دوش خانواده های درگیر بردارد. به همین دلیل در این نوشتار به تشریح اختلال اوتیسم، علت و روش های درمانی اشاره شده است و مطالعه آن به تمامی خانواده ها توصیه می شود. چنان چه نظرات و پیشنهاد های خود را با ما در میان بگذارید می توانیم با درک بهتر بازخورد های شما عزیزان، محتویات ارزشمندتری را تهیه نماییم.

تاریخچه کشف اختلال اوتیسم

آیا میدانیستید برای ارزیابی اختلال اوتیسم از نرم افزار کنتب استفاده میشود.

یکی از سوالات متداول درباره بیماری اوتیسم این بوده که چگونه و در چه دهه ای از این اصطلاح استفاده گردید. مطالعات نشان می دهد شروع به کارگیری اصطلاح اوتیسم به اوایل دهه ۱۹۰۰ میلادی بر می گردد که برای تشریح علائم بسیاری از مشکلات عصبی و روان شناختی آن را استفاده می کردند.

در حقیقت این اصطلاح از یک واژه ی یونانی به نام اوتوس (autos) اقتباس شده است که اشاره به افرادی دارد که قادر به برقراری ارتباط و تعاملات اجتماعی نیستند و تنهایی و گوشه گیری را بر حضور در اجتماع ترجیح می دهند.

یوجین بلوبر روان پزشکی سوئیسی را می توان نخستین فردی دانست که از اصطلاح اوتیسم برای تشریح علائم و شواهد افراد مبتلا به اسکیزوفرنی استفاده می کرد.

با گذشت زمان و پیشرفت علم در دهه ۱۹۴۰، پزشکان آمریکایی این اصطلاح را برای کودکان مبتلا به اختلالات عاطفی و اجتماعی به کار می گرفتند.

اگرچه به کارگیری اصطلاح اوتیسم در بین سایر پژوهشگران با یکدیگر متفاوت بود به طور مثال می توان لئوکانر پزشک فارغ التحصیل از دانشگاه جان هاپکینز نام برد که کودکان انزوا طلب و گوشه گیر را با این اصطلاح نام می نهاد.

هم چنین در این زمان سندرم آسپرگر که طیف ملایم این اختلال هست توسط دانشمندی آلمانی زبان بنام هانس آسپرگر نام گذاری گردید.

با توجه به مشابهت برخی علائم اختلال اوتیسم و اسکیزوفرنی تا دهه ۱۹۶۰  پزشکان و متخصصان این حوزه قادر به درک تفاوت علائم و شواهد این دو نبودند ولی با پیشرفت علم و افزایش آگاهی عمومی، بالاخره موفق به تشخیص درست بیماری اوتیسم شدند.

این سیر تکاملی اختلال اوتیسم در سالیان ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ به سمت شناخت بهتر روش های درمانی مانند کاربرد روش های دارویی همچون LSD، شوک الکتریکی و روش های تغییر رفتاری (به کارگیری روش های تنبیه و درد) بود.

با گذشت زمان در دهه ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰ عمده روشی که به عنوان روش اصلی و کارآمد مبتلایان به اوتیسم به کار می رفت، تکنیک درمانی – رفتاری و کاربرد محیط های یادگیری کنترل شده بودند. در ادامه برای درک بهتر اوتیسم به تشریح علائم و رفتار های مبتلایان می پردازیم تا آگاهی شما نسبت به این اختلال افزایش یابد.

اشاره اجمالی به اختلال طیف اوتیسم

از جمله اختلالات رشدی – مغزی شایع در بین کودکان، بیماری اوتیسم بوده که تمرکز آن بر مهارت های اجتماعی، ارتباطی افراد است به طوری که افراد مبتلا معمولا دارای رفتار های تکراری و خاص بروز هستند که منجر به این شده است که برخی از مردم آن ها را با عنوان افراد منزوی می شناسد.

امروزه اگرچه پیشرفت های روز افزون علم و آگاهی عمومی دیده می شود ولی پژوهشگران نتوانسته اند علت دقیق و نحوه رخ دادن اختلال اوتیسم را تشخیص دهند، اگرچه مشخص شده است بخش هایی از مغز در اثر ابتلا به این اختلال دچار نقص می شوند به طوری که اغلب کودکان مبتلا قبل از سه سالگی علائم و رفتار های مختص این اختلال را بروز می دهند.

اوتیسم شامل طیفی متنوعی از علائم و رفتار ها است به طوری که می توان از آن ها به سندرم آسپرگر و (PDD-NOS) اشاره کرد که فرد مبتلا در مقایسه با سایرین علائم رفتاری کمتری دارد‌.

برای مشخص شدن علت بروز بیماری اوتیسم مطالعات زیادی صورت گرفته است که در این بین مشخص شده که عوامل ژنتیکی از جمله تقابل بین ژنی و جهش های ژنی یکی از عوامل اصلی بروز آن محسوب می شوند. اگرچه برخی مبتلایان به دلیل آسیب های وارده در دوران رشد دچار اوتیسم گشته اند.

عوامل محیطی نیز در ابتلا بسیاری از افراد سهم بسیاری دارند‌، از جمله آن ها می توان آلودگی های محیطی (فلزات سنگین موجود در جو)، به کار گیری زیاد حشره کش ها و..‌. اشاره کرد.

پس از اینکه مقاله ای در انگلیس منتشر شد این شبهه به وجود آمد که ممکن است کودکان با دریافت واکسن های چند گانه مبتلا به بیماری اوتیسم گردند. بسیاری از افراد حتی پزشکان حاذق نیز گمان می کردند که بین دریافت واکسن در سنین نوزادی و ابتلا به اوتیسم ارتباطی وجود دارد و به همین علت ترجیح می دادند که کودکان این واکسن را دریافت نکنند اگرچه  بعد ها این فرضیه به کلی رد شد در آخر این مطلب به طور مفصل به جزییات این فرضیه پرداخته شده است.

مشخص شده است که در ابتلا افراد به اوتیسم، جنسیت نیز بی تاثیر نیست به طوری که طبق گزارش ها مردان مبتلا سهم بیشتری در آمار افراد مبتلا به بیماری اوتیسم دارند. اگرچه روز به روز بر تعداد مبتلایان افزوده می گردد.

گروهی بر این باورند که پیشرفت علم و آسان شدن روند تشخیص آیتم های بالینی ممکن است موجب شناسایی بهتر و افزایش این آمار باشد.

با توجه به اینکه والدین به ویژه مادران زمان زیادی را با کودک خود سپری می کنند می توانند روند تشخیصی این فرآیند را تسریع بخشند. بنابراین توصیه می شود که خانواده ها حتما به علائم و شواهد رفتاری هشدار دهنده فرزند خود به ویژه در دو سال ابتدایی دقت بسیاری داشته باشند تا در صورت محرز شدن ابتلا کودک بتوان با به کارگیری به موقع تکنیک های درمانی و روش های رفتاری – شناختی به برگشت کودک به مسیر طبیعی زندگی کمک فراوانی کرد.

در کشور ما نیز افراد و خانواده های زیادی با این اختلال درگیر هستند ولی خوشبختانه با افزایش آگاهی مردم، دیگر به کودک اوتیسمی همچون فردی عقب افتاده ذهنی نگاه نمی شود و آن را به منزله یک تفاوت رفتاری پذیرفته اند به طوری که بسیاری از خانواده های درگیر در پی درمان مناسب هستند تا فرزندشان به بهانه ابتلا به اختلال از سایر زمینه ها عقب نماند.

باید اشاره کنیم که گروهی از این مبتلایان نه تنها از نظر بهره هوشی کمبودی ندارند بلکه با توجه به استعداد ویژه ای که در طراحی، آموزش موسیقی و حل مسائل سخت ریاضی دارند، در این حیطه ها مشغول فعالیت هستند.

به چه اختلالی، اوتیسم می گویند؟

بیماری اوتیسم یا در خود درماندگی از جمله اختلالات رشدی شایع در بین کودکان بوده که با نقص در رفتار های ارتباط کلامی و غیر کلامی مشخص می شود و علی رغم تلاش فراوان، پژوهشگران و پزشکان تاکنون علت دقیق بروز آن را کشف نکرده اند.

مبتلایان به اختلال اوتیسم با عنوان اوتیسیک یا در خود مانده نیز شناخته می شوند. عده ای تصور می کنند که شرایط محل زندگی بر افزایش احتمال ابتلا به اوتیسم تاثیر دارد ولی با انجام تحقیقات بسیار، پژوهشگران نتوانسته اند رابطه ای بین ابتلا کودک به اوتیسم و وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و میزان سواد والدین آن ها پیدا کنند که طبیعی است.

همان طور که اشاره شد مهمترین اثری که اوتیسم بر کودک مبتلا وارد می کند، اختلال در بخش هایی از مغز است به نحوی که کودک مبتلا قادر نیست مانند سایر کودکان نرمال در انجام تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی موفق گردد و نمود ظاهری آن را می توان در مبتلایان دید به گونه ای که قادر نیستند ارتباطات کلامی و غیر کلامی موثری با دیگران داشته باشند بلکه در انجام تعاملات اجتماعی و حتی بازی های گروهی نیز موفق نیستند.

از دیگر مشخصه کودکان اتیسمی این بوده که برخی از این افراد رفتار آزار دهنده، پرخاش، حرکات تکراری (تکان دادن مداوم دست ها به شکل پرواز)، عدم پاسخ درست به دیگران، علاقه غیر طبیعی به برخی اشیا و عدم تمایل به ترک عادات و حرکات روتین دارند.

هم چنین بسیاری از والدین کودکان مبتلا به اوتیسم از حساسیت های غیر طبیعی فرزند خود در حواس پنج گانه (بینایی، شنوایی، زبانی، بویایی و چشایی) ابراز نگرانی می کنند، این حساسیت به گونه ای است که زندگی را برای اعضا خانواده نیز با مشکل مواجه می کند.

برخی گزارش ها از ابتلا یک کودک از هر ۶۰ تا ۷۰ تولد خبر می دهند که به عقیده گروهی حضور در زندگی ماشینی، استرس و اضطراب ناشی از آن در افزایش این آمار بی تاثیر نیست.

از دیگر عوامل موثر بر افزایش احتمال ابتلا کودک به اوتیسم، اضافه وزن و ابتلا به دیابت مادر در زمان بارداری عنوان شده است، به همین دلیل توصیه می شود چنان چه خانمی قصد بارداری دارد حتما مراقبت های بیش از بارداری و کنترل وزن را جدی بگیرد تا در آینده شانس ابتلا فرزند او به اوتیسم کاهش یابد.

علائم اوتیسم در دوره‌های سنی متفاوت